De ene loempia is de andere niet

De dag begon vandaag met 'Crazy like a fool' (In Vietnam leeft Boney M voort) uit de luidsprekers van onze chauffeur op weg naar de apenopvang en nationaal park Cuc Phuong.

We zijn in Ninh Binh, Noord Vietnam. Gisteren zijn we weer op pad geweest met de fiets en hebben we een boottocht gemaakt door grotten.

Vandaag hebben de twee woudlopertjes een soort Vietnamese goede tijden slechte tijden meegemaakt met onze gids. Een 25 jarige met een (voor Vietnamese begrippen) zeer feministische inslag, die voorstander is voor alles wat Westers is (abortus, vrij huwelijk, discomuziek, alcohol, facebook, big brother enz). We hebben vooral veel om haar gelachen en hebben haar gewaardeerd om haar dromen om een eigen hotel te beginnen. Zoals bijna alle vrouwen in Vietnam werd ze aan het einde van de dag uitgeschakeld door een acute aanval van reisziekte...

We zijn nu drie weken in Vietnam en we vinden het een prachtig land met grotendeels vriendelijke mensen. Na HCMC zijn we met de bus naar Dalat gegaan. Een stadje dat lijkt op een Frans bergstadje. Helaas daalde hier ook meteen de temparatuur en zaten we voor het eerst tijdens de reis met een trui aan. In Dalat hebben we een dag geabseild. Vier afdalingen waarvan de laatste van een waterval (wanneer je uitgelijdt hou je de helm in het water zodat je wel adem kunt halen aldus de gids...) van 25 meter hoog. Erg leuk en spannend. Voor Michel ging het bij de eerste afdaling meteen mis. Hij gleed weg en hing met zn voeten in de lucht en met zn hoofd naar beneden. De foto's spreken voor zich...

De volgende dag hebben we nog een mountainbike tocht gemaakt door de omgeving van Dalat. Na Dalat zijn we via Nha Trang doorgereist naar Hoi An. Een hele reis met de trein (8 uur) en met de lokale bus. Op het busstation hebben we gevochten voor een gelijke behandeling maar zoals vaker in Vietnam moesten we meer betalen dan de locals. Helaas accepteren de locals alles (bijvoorbeeld dat iemand de hele rij bij de geldautomaat voorbij loopt en meteen zn pasje in de ATM steekt).

In Hoi An hebben we kleding laten maken met wisselend resultaat (ik-ga-in-de-tuin-werken broeken). Maar vanwege het slechte weer hadden we toch echt een extra lange broek nodig. Vanuit Hoi An zijn we met de bus verder gegaan naar Hue. In Hue hebben we een soort ' de jong intra tours' (lees een bus vol toeristen en slechte engels sprekende gids) tocht gemaakt naar de demilitarized zone (DMZ). Een interessant gebied waar we meer te weten zijn gekomen over de oorlog en waar we het tunnelstelsel hebben bezocht. In dit stelsel leefden mensen 24 meter onder de grond. Michel is een klein half uurtje in het stelsel geweest waar het bloedheet was.

Vanuit Hue hadden we twee dagen gepland om met de trein door te reizen naar Ninh Binh. Om de trein reis van 18 uur te onderbreken hadden we bedacht om halverwege een tussenstop te maken en de volgende ochtend vroeg een volgende trein te pakken. Helaas bleek na aankomst dat deze treinreis was opgeheven. We zaten dus de volgende dag in dezelfde trein (10 uur keiharde houten bankjes, maar vol gezellige locals) op weg naar Ninh Binh. Na middernacht kwamen we hier aan. Na drie maanden ervaring lukt het echt niet meer om ons op te lichten dus zijn we niet met de taxi zonder meter mee gegaan maar hebben we rustig het hotel gebeld die na 15 minuten een pick-up regelde. Tegen enen lagen we veilig in ons bedje.

Morgen reizen we door naar het eiland Cat Ba en eind deze week gaan we op weg naar Hanoi. De laatste bestemming van Vietnam.
Volgende week dinsdag vliegen we door naar Maleisie om aan onze laatste vier weken te beginnen. Voor eind januari staat er een drie daagse jungle trekking gepland.
Gelukkig is in Maleisie lekker weer zodat we met een bruin kleurtje terugkomen.

Terugkomend op de titel van dit verslag: we zoeken (lees Michel zoekt) nu al drie weken naar de loempia die te verkrijgen is op de grote markt in Groningen. De vietnamese loempia in Nederland is een andere dan die in Vietnam...
Op eetgebied was onze tussenstop met de trein nog goed voor een geheel nieuwe ervaring. Kakel verse kip in onze fondue pot. Deze kip stond nog rustig naast ons tafeltje te kakelen totdat we hadden besteld... Ze had echter iets te hard gescharreld want er zat weinig vlees aan. We zijn geen fan van verse kip... (doe ons de opgespoten kilo knaller variant maar om eens lekker politiek incorrect te zijn)

We verwachten meer foto's straks bij dit verslag te kunnen zetten omdat we voor het eerst een eigen computer op onze kamer hebben. Gemak dient de reiziger (strak onderhandeld).

De volgende keer onze belevenissen vanuit Maleisie.

Groetjes,

Tara en Michel